دست عشق از دامن دل دور باد ،

                              می توان آیا به دل دستور داد..

                           می توان آیا به دریا حکم کرد ،

                       که دلت را یادی از ساحل مباد...

                    موج را آیا توان فرمود : ایست ،

باد را فرمود : باید ایستاد...

   آنکه دستور زبان عشق را ،

      بی گزاره در نهاد ما نهاد...

          خوب میدانست تیغ تیز را ،

              در کف مستی نمی بایست داد...

    من تمام شعر هایم را ،

         در وصف نیامدنت سروده ام...

            و اگر یک روز ناگهان ناباورانه سر برسی ؛

              دست خالی حیرت زده...

                             از شاعر بودن استعفا خواهم داد ،

                                          نقاش میشوم...

                             تا ابدیت نقش پرواز را ؛

           بر میله های تمام قفس های دنیا...

      خواهم کشید...

 در پس آینه آن دیگریش را گم کرد ،

      دیو شد قصه ی شاه و پریش را گم کرد...

                 او که در باغ به دنبال جوانی میگشت ،

                           بس که چرخید ... گل رو سر یش را گم کرد...

 امشب را به مهمانی میروم ،

به مهمانی چشمهایت...

             برای نوشتن بهانه میخواهم ،

تو هم غزلهایت را به نام بسرا...

                        هوای تمام شعرهایت ،

ستاره ها را تک تک بشمار...

              برای شانه هایم هاله ای از نور بیاور ،

  به رنگ بهترین ستاره زندگیت...

                     او را پس خواهم داد ،

     فقط امشب را به مهمانی بیاور...

     تو اگر باز کنی پنجره ای سوی دلت ،

           میتوان گفت که من چلچله باغ توام...

                    مثل یک پوپک سرمازده در بارش برف ،

                                        سخت متاج گرمای تو ام...