جان غمگین ، تن سوزان ، دل شیدا دارم
              آنچه شایسته عشق است ، مهیا دارم
         سوز دل ، خون جگر ، آتش غم ، درد فراق
    چه بلاها که ز عشقت من تنها دارم

    خــوب ِ مــن ،
    همین جا درون شعرهایم بمان

  تا وسوسه یِ دوستت دارم هایِ دروغینِ آدمها مرا با خود نبرد
    به سرزمین هایِ دورِ احساس ؛
          من اینجا هر روز با تـو عاشقی می کنم بی انتها
                شعرِ من بهانه ایست برای مـا شدن دستهایمان
                                 تا تکرارِ غریبانه یِ جدایی را شکست دهیم

            آنکه می رود فقط می رود ولی آنکه می ماند درد می کشد ،

غصه می خورد ، بغض می کند ،

                اشک می ریزد و تمام اینها روحش را به آتش می کشد

   و در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت

                           آرام آرام خاکستر می شود …
    آری ، این است خاصیت عشق یک طرفه …

  من ماندم و حلقه طنابی در مشت

               با رفتن تو به زندگی کردم پشت
                           بگذار فردا برسد می شنوی
                     دیروز غروب ، عاشقی خود را کشت

بودنت را دوست دارم

 کنارم بخوابو به دورم بتابو