سالهاست مشق مینویسم...

اشتباه میکنم...

پاک میکنم...

از نو مینویسم...

تمام حروف را از برم ،

اما 

این همه حروف جدا از هم در ذهن و قلب من معنی نمیدهند 

نگاه کن

نه کسی حرف مرا میفهمد

نه من حرف کسی را !
 
نوبت صفحه ای سفید است و سرمشقی تازه !

به من کلمه بیاموز

آن سان که به انسان آموختی.

میخواهم بی اشتباه از تو بنویسم...

                   جان غمگین ، تن سوزان ، دل شیدا دارم
              آنچه شایسته عشق است ، مهیا دارم
         سوز دل ، خون جگر ، آتش غم ، درد فراق
    چه بلاها که ز عشقت من تنها دارم

    خــوب ِ مــن ،
    همین جا درون شعرهایم بمان

  تا وسوسه یِ دوستت دارم هایِ دروغینِ آدمها مرا با خود نبرد
    به سرزمین هایِ دورِ احساس ؛
          من اینجا هر روز با تـو عاشقی می کنم بی انتها
                شعرِ من بهانه ایست برای مـا شدن دستهایمان
                                 تا تکرارِ غریبانه یِ جدایی را شکست دهیم

            آنکه می رود فقط می رود ولی آنکه می ماند درد می کشد ،

غصه می خورد ، بغض می کند ،

                اشک می ریزد و تمام اینها روحش را به آتش می کشد

   و در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت

                           آرام آرام خاکستر می شود …
    آری ، این است خاصیت عشق یک طرفه …

  من ماندم و حلقه طنابی در مشت

               با رفتن تو به زندگی کردم پشت
                           بگذار فردا برسد می شنوی
                     دیروز غروب ، عاشقی خود را کشت

بودنت را دوست دارم

 کنارم بخوابو به دورم بتابو

                                                                                                                                                        

       رفتی و جات خالی شد تو خونه م 

آتیشو باز کشیدی به جونم 

          میدونم که حرف های قشنگت 

چیزی نیست جز اشکی رو گونه م 

           آخ بازم داغت کوبید تو سینه 

یاد تو چقده دلنشینه 

              خدایا کاری کن از بهشتت 

بتونه اشکامو ببینه ...... 

عاشق هوس های عاشقانه ام

دست هایت را به من بده

به جهنم که مرا به جهنم میبرند به خاطر عشقبازی با تو !!!

تو خود بهشتی.....

 هیچ چیز بیشتر و بدتر از این ...

مغز استخوان آدمو نمی سوزونه که...

اطرافیانت بهت بگن:

اگه ...دوستت داشت  نمیرفت...!!!

                       دلم به اندازه تمام روزهای پاییزی? گرفته است...

             آسمان چشمانم به اندازه تمام ابرهای بهاری? بارانی است... 

         قلبم انگار به اندازه سردترین روزهای زمستانی، یخ زده است... 

    اما وجودم در کوره داغ تابستانی می سوزد... 

چه چهار فصلی است سرزمین دقایق من......!!!!

           من زندگی را دوست دارم ولی از زندگی دوباره می ترسم

دین را دوست دارم ولی از کشیش ها می ترسم

             قانون را دوست دارم ولی از پاسبان ها می ترسم

     عشق را دوست دارم ولی از زن ها می ترسم

کودکان را دوست دارم ولی از آئینه می ترسم

سلام را دوست دارم ولی از زبانم می ترسم

                      من می ترسم پس هستم

                           این چنین می گذرد روز و روزگار من

                           من روز را دوست دارم ولی از روزگار می ترسم

                                  

 اگر کلمه دوستت دارم نمایشگر عشق خدایی من نسبت به توست

اگر کلمه دوستت دارم راضی کننده و تسکین دهنده قلبهاست
اگر کلمه دوستت دارم پایان همه جدایی هاست
اگر کلمه دوستت دارم نشانگر اشتیاق راستین من نسبت به توست

اگر کلمه دوستت دارم کلید زندان من و توست
پس با تمام وجود فریاد میزنم
* دنیای زیبای من دوستت دارم *

                  

شنیده ام که تو عکس شکسته می کشی با رنگ

اگر حقیقت است بیا من شکسته ام بی سنگ
مرا تو ساده بکش با تمام سادگی ام
و تلخ و تلخ و تکیده ولی کمی پر رنگ
مرا به رنگ روشن صد التماس تیره بکش
کنار کوچه بن بست و خالی از آهنگ
اگر تو معنی پرپر زدن ندانستی
پرنده ای بکش و یک قفس ولی دل تنگ
قرار هر دوی ما بر مدار ماندن بود
ببین که بی قرار توام هنوز بی نیرنگ
مرا تو خسته بکش، پاره کن شکسته بکش
شکسته از دل سنگی و خسته از دل تنگ

به آن لبخندت که چون لبخند گلهاست / به رخسارت که چون مهتاب زیباست

           به گلهای بهار عشق و مستی / به قرآنی که آن را میپرستی

               قسم ای نازنین تا زنده هستم / تو را من دوست دارم میپرستم

                    درون کلبه تاریک و تارم / تویی تنها چراغ روزگارم

                        کبوترهای شعرم تیر خوردند / نمیبینی که عمری بی قرارم