جمعی زیر درختی نشسته بودند.

 بهلول را دیدند که از آنجا عبور می کرد.

با هم گفتند: بیایید بهلول را مسخره کنیم.

پس جملگی برخاسته نزد بهلول آمدند و گفتند: …

اگر از این درخت بالا روی ده درهم به تو می دهم. بهلول پذیرفت ،

درهم ها را گرفت و در آستین پنهان نمود.
و گفت: بروید نردبانی حاضر کنید.
گفتند: نردبان شرط نکرده بودیم، گفت: اما پیش من نردبان شرط بود.

 روزی بهلول بر هارون وارد شد.

در حالی که در میان عمارت مجلل و نوساز خود مشغول گردش و تفریح بود

از بهلول خواست که چند جمله جالب روی این بنای جدید بنویسد.

بهلول روی بعضی از دیوارها نوشت ……

ای هارون! تو گل را بلند داشتی و دین را پایین آوردی و خوار کردی،

گچ را بالا بردی ولی نصّ و فرمایش پیغمبر را پایین آوردی.
اگر مخارج این ساختمان از مال خودت است خیلی اسراف کرده ای و خداوند اسراف کنندگان را دوست ندارد

و اگر از مال دیگران است بر دیگران روا داشته ای و خداوند ظالمان را دوست ندارد.

                     ای به دنیا بسته دل خافل ز عقبایی چرا؟
                          رهروان رفتند و تو پابند دنیایی چرا؟
                            برف پیری بر سرت باریده ابر روزگار
                          سر به خاک طاعتی آخر نمی سایی چرا؟
                      صد هزاران گل ز باغ عمر پرپر می شود
                            بی خبر بنشسته و گرم تماشایی چرا؟

هارون الرشید از بهلول پرسید : دوست داری خلیفه باشی؟

بهلول گفت : نه !
هارون الرشید گفت : چرا؟ …

بهلول گفت :

 از آن رو که من به چشم خود تا به حال مرگ سه خلیفه را دیده ام،

ولی تو که خلیفه ای مرگ دو بهلول را ندیده ای.

 یکی از غلامان هارون ،  

ماست خورده بود مقداری از ماست به ریشش ریخته شده بود.

بهلول از وی پرسید : چه خورده ای ؟ …

غلام با تمسخر گفت: کبوتر
بهلول گفت: می دانستم. چون فضله اش بر ریشت پیداست.